Kötü, her zaman insanlığın en net sınırlarından biri olarak algılanmıştır; ancak zamanla bu sınırın bulanıklaştığını, hatta yer yer yok olduğunu görüyoruz. Artık kötüyü yeniden tanımlamaya ve kendimize hatırlatmaya ihtiyacımız var. Çünkü “iyilik” denilen şey, içinde barındırdığı özünü kaybetmeye, içi boş bir etik kılıf olmaya başladı.

Günümüzde kötülük yapanların çoğunun arkasında bir travma, bir acı ya da bir haklı sebep olduğu fikrine kapıldık. Bu algı, kötülüğün gerekçelendirilmesine ve hatta mazur görülmesine yol açıyor. Sanki travmaları ya da zorlayıcı geçmişleri olan kişilerin kötülük yapma hakkı varmış gibi bir anlayış gelişti. Ancak bu durum, ne gerçek iyiliği tanımlar ne de kötülüğün doğasını değiştirir.

Oysa bilmeliyiz ki, bu dünyada saf kötüler de var. Kötülük, bazen sadece bir seçimdir; insanın bilerek ve isteyerek, gerekçesiz bir şekilde başkalarına zarar vermeyi tercih etmesidir. Kötülüğün gerekçesi olmaz; çünkü kötülük, sonuçları itibarıyla bir irade ve vicdan meselesidir.

Kötü, kötüdür. Haklı gerekçeler aramak ya da empatinin sınırlarını zorlayarak her kötülüğe bir mazeret yaratmak, iyiliğin kendisini yozlaştırır. İyilik, her şeyden önce adaletin yanında yer almayı ve kötülüğe bahane bulmamayı gerektirir. Kötüyü tanımak ve onu olduğu gibi kabul etmek, iyiliği korumanın en önemli adımıdır.