Hepimiz, güvenli bir çevrede büyümüş olsak bile çocukluğumuzdan kalma görünür ya da görünmez yara izleri taşırız. Bunun sebebi, insan olmanın doğasında yatan karmaşıklıktır. Daha doğduğumuz ilk andan itibaren, sonu gelmez bir ihtiyaç döngüsüne sahip canlılarız. Freud’un bizi “açgözlü varlıklar” olarak tanımlarken haklı olduğunu görmek zor değil. İhtiyaçlarımız sonsuzdur ve sürekli değişir. Bu yüzden, ne kadar çabalarsa çabalasın, hiçbir ebeveyn bu beklentileri tam anlamıyla karşılayamaz.

Aslında mesele yalnızca ebeveynlerimiz değil. Hayatta bizi anlamasını beklediğimiz hiç kimse, her ihtiyacımızı karşılayacak bir güce sahip değil. Çünkü biz bile kendimizi tam anlamıyla anlayamazken, başkalarından bunu beklemek adil değil. Kendi duygularımızı anlamakta zorlandığımız, ihtiyaçlarımızı tam olarak kavrayıp kendimize karşı sorumluluğumuzu yerine getiremediğimiz anlar olurken, bir başkasının bizim tüm eksiklerimizi tamamlayabileceğine inanmak hayalden ibaret.

Bu yüzden, aileleri ya da çevremizi suçlamaktan vazgeçmek, büyümenin en önemli adımı. Çok doğru bir söz var: “Annelik, yetememe duygusudur; babalık ise her an kaçabilme.” Çünkü her ebeveyn, kendi sınırlarıyla var olur. Ve bu sınırların ötesine geçememek, yetersizlik değil, insana dair bir gerçektir.

Hayatta olmak, kusurların ortasında anlam aramak demektir. Belki de varoluşumuzun temel amacı, bu eksikliklerin üzerimizde bıraktığı izleri birer suçlama sebebi değil, kendimizi keşfetme yolculuğunun işaret taşları olarak görmek. Yaşamak, kusursuz olma beklentisinden vazgeçmek ve kendi ihtiyaçlarımızı anlamayı öğrenmektir.

Hayatta olma sebebimiz, bir şeylere yetmek ya da başkalarını tatmin etmek değil, tüm bu karmaşanın içinde var olabilmek. Suçlamaktan vazgeçip, yaşamaya odaklanmak belki de en derin özgürlük… Çünkü eksik de olsak, bu hayat bizim.