İnsan olmak, varoluşsal bir çelişkiyle yaşamaktır. Hem hayatta kalmak için çabalarız hem de hayatta kalmanın ötesinde bir anlam ararız. Hepimizin zihninde dönüp duran sorular vardır: “Neden buradayım? Hayatım ne kadar anlamlı? Tüm bunların bir amacı var mı?” Bu doğal sorulara bir de gereksiz sorunları yükleriz: “Beni yeterince sevdiler mi? Yeterince başarılı mıyım? İnsanlar hakkımda ne düşünüyor?” İşte burada varoluşun ağırlığı, kendi zihin hapishanemizle birleşir.

Aslında birçok şey, bizim düşündüğümüz kadar büyük bir problem değildir. Ancak zihnimiz, en küçük meseleleri bile devasa sorunlar haline getirme eğilimindedir. Bu döngü, bizi yaşamaktan koparıp sadece hayatta kalmaya, akışın içinde savrulmaya iter. Oysa gerçek sorunlarımızı ve gereksiz yüklerimizi ayırt edebildiğimizde, yaşam çok daha hafifler.

Yaşama isteğini kaybetmek, hayatı anlamlandırma çabasının bir yan etkisi olabilir. Ama belki de çözüm, anlamı her zaman dışarıda aramayı bırakıp, her günü bir hediye gibi görerek basitçe yaşamaya çalışmaktır. Problem olmayan şeyleri problem gibi görmeyi bırakabilirsek, hayatın içindeki sürüklenişten çıkıp akışına uyum sağlayabiliriz.